Ο υπομοίραρχος Χρυσάνθου που κατέφθασε με κλιμάκιο της Χωροφυλακής στις 21 Αυγούστου, κάλεσε σε συνομιλία επιτροπή των απεργών. Πριν ανακοινωθεί το αποτέλεσμα των συνομιλιών, συνέλαβε την επιτροπή και πηγαίνοντας ο ίδιος στα σκάλα φόρτωσης, ζήτησε από τους 1.400 συγκεντρωμένους κατοίκους και εργάτες, να διαλυθούν, διαφορετικά θα άρχιζε να τους πυροβολεί.

Εκείνοι αρνήθηκαν να αποχωρήσουν, οι πυροβολισμοί άρχισαν και το πλήθος ανταπέδωσε εξαγριωμένο. Στα αιματηρά γεγονότα σκοτώθηκαν 8 άτομα και τραυματίστηκαν 30. Ωστόσο, το σωματείο πέτυχε την αύξηση των ημερομισθίων, την καθιέρωση του 8ωρου για τις υπόγειες εργασίες και τον έλεγχο του «Ταμείου Αυτοβοήθειας». Από το 1933 τη διοίκηση ανέλαβε ο γιος του Γεώργιου, ο Αιμίλιος Γκρόμαν. Το 1942 ο έλεγχος των μεταλλείων πέρασε στις ιταλικές δυνάμεις κατοχής, που όρισαν αντιπρόσωπό τους τον Ανδρέα Γκρόμαν, αδελφό του Αιμίλιου, ο οποίος κατατάχθηκε στον γερμανικό στρατό. Με το τέλος του πολέμου οι Γκρόμαν εκδιώχθηκαν από το νησί ως συνεργάτες των Γερμανών. Το 1951 οι εργασίες συνεχίστηκαν από την «Εξορυκτική Επιχείρηση Ι. Λεφέ-Σέριφος» και στη συνέχεια από τον «Μεσογειακό Όμιλο Εμπορίου & Βιομηχανίας Α.Ε.». Μετά από έναν αιώνα λειτουργίας, τα μεταλλεία διέκοψαν οριστικά τη λειτουργία τους το 1964.

Κείμενο: Νατάσσα Καλογεροπούλου